Unikatową możliwość wejścia do Złotej Kaplicy poznańskiej katedry, gdzie znajduje się sarkofag Mieszka I i Bolesława Chrobrego, będą mieli odwiedzający katedrę 11 listopada.

Mieszko I i Bolesław Chrobry  pochowani zostali w poznańskiej katedrze wczesnoromańskiej, zniszczonej w czasie najazdu czeskiego księcia Brzetysława (1038/1039). W XIII wieku prawdopodobnie biskup Bogufał II ufundował im wspólne mauzoleum stojące w nawie głównej. Grobowiec znany jest z zachowanego w literaturze epitafium Bolesława I. Około 1360 nowy, wykonany z piaskowca sarkofag, ufundował Kazimierz III Wielki. Zachował się on do pożaru w 1772. Przedstawiał Chrobrego z lwem u stóp. Rozbiory i wojny napoleońskie przeszkodziły w szybkim zbudowaniu godnego nagrobka pierwszych Piastów (prochy przechowywano w urnie znajdującej się w kapitularzu).

Dopiero w 1815 z inicjatywy późniejszego biskupa, księdza Teofila Wolickiego, powstał komitet budowy nowej kaplicy pod przewodnictwem hr. Edwarda Raczyńskiego. Zaakceptowano projekt Franciszka Lanciego, który zakładał powstanie kaplicy w stylu bizantyjskim na planie ośmioboku. Nawiązanie do sztuki Bizancjum wynikało z panującego wówczas przekonania, że akurat mija 1000 lat od powstania państwa polskiego, a w pierwszym okresie istnienia miały je łączyć z cesarstwem liczne więzi. Kaplicę przebudowano w latach 1836–1837, zaś wyposażenie skompletowano do 1841 roku.

Dzieje powstania Złotej Kaplicy kończą się dramatem. Na posągach władców Raczyński kazał wyryć zgodny z prawdą napis: Ofiarował do tej kaplicy Edward Nałęcz Raczyński. Wywołało to ostry konflikt a w styczniu 1845 r. rozgoryczony Raczyński kazał skuć napis i  popełnił samobójstwo.